مهر گیلان ،  عشق و شیفتگی امام خمینی(س) نسبت به حضرات معصومین (علیهم السلام) هم از قبل بیانات و سفارشات ایشان در بهره گیری از این خیرهای کثیر الهی و این چشمه های جوشان برکات و الطاف خداوندی که از دامنه های عرش الهی برساحت زندگی بشر و بلکه کافه موجودات پیوسته و دم به دم  نعمتهای پروردگار را جاری می سازند، قابل مشاهده است و هم از خاطراتی که از ایشان در این خصوص در خاطره ها مانده است و یا بر زبانها روان شده است. و در این میان آن چه مربوط به گفته ها و نیز خاطرات در باره حضرت حضرت سید الشهدا می باشد، بر جستگی خاص خود را دارد. عبارات گفته ها و نوشته ها و جملات بیانات هرچه عاشقانه تر است و خاطرات و رفتارها هم از دل دادگی بیشتر حکایت دارد که به نظر می رسد این شیفتگی عمدتا ریشه در ظلم ستیزی آن حضرت و قیام بر علیه جور و جهل و جفا و آموزش آزادگی و حریت حاصل از این قیام  دارد و توصیه ها همه به طریقی حکایتگر این موضوع و سفارش در راستای درس آموزی از اهداف این قیام در جهت اصلاح امور و سالم سازی جوامع انسانی و بسط عدالت و دادگری است. دقت کنید:

«تمام انبیا براى اصلاح جامعه آمده ‏اند، تمام. و همه آنها این مسأله را داشتند که فرد باید فداى جامعه بشود. فرد هر چه بزرگ باشد- بالاترین فرد که ارزشش بیشتر از هر چیز است در دنیا- وقتى که با مصالح جامعه معارضه کرد این فرد، باید فدا بشود. سید الشهدا روى همین میزان آمد، رفت و خودش و اصحاب و انصار خودش را فدا کرد؛که فرد باید فداى جامعه بشود،جامعه باید اصلاح بشود؛لِیَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْط، باید عدالت دربین مردم و دربین جامعه تحقق پیدابکند.»(صحیفه امام،ج‏۱۵،ص: ۲۱۷)

و طبیعی است که با چنین باوری، چنین رفتاری را هم شاهد باشیم که عمق ارادت و شیفتگی را می رساند که:

«امام همیشه تا هفتم محرم را در نجف بودند و پس از آن به کربلا مشرف می ‏شدند.  قبل از ظهر یا عصر روز هفتم، همیشه از نجف به کربلا می ‏رفتند و زیارت عاشورا را در این روزها ترک نمی‏ کردند. در ایام دهۀ محرم در نجف، امام دو مرتبه به حرم مشرف می‏ شدند. روزها برای خواندن زیارت عاشورا به حرم می‏ آمدند و شبها هم که جزء برنامه همیشگی‏ شان بود که به حرم مشرف شوند. بعد به کربلا می‏ رفتند که تا سیزدهم محرم در کربلا مشرف بودند و بعد دوباره به نجف باز می‏ گشتند. این سیره مستمر ایشان در طول ۱۵ سال اقامتشان در نجف بود. امام در کربلا هم هر روز دو مرتبه حرم می‏ رفتند. قبل از ظهر و بعد از ظهر، که می‏ دانید در حرم امام حسین(ع) در این روزها چقدر شلوغ است ولی امام به دلیل شلوغی بیش از حد با آن وضع جسمانی که داشتند زیارت امام حسین(ع) ایشان ترک نمی‏ شد و با وجود آن جمعیت که دیوانه‏ وار به سر و سینه می‏ زدند، به حرم می‏ رفتند. آقای فرقانی می‏ گفت: یکبار امام چنان در میان جمعیت گیر کردند که من برای نجات جان ایشان به امام حسین(ع) متوسل شدم که از بین نروند. بعد که بیرون آمدیم دیدم امام چنان عرق کرده که گفتنی نیست و عبایشان هم نیست! من هم وضع بهتری نداشتم. به هر حال نمی‏ شد به ایشان گفت که آقا جمعیت خیلی زیاد آمده و نمی‏ شود به حرم رفت چون اعتنا نمی‏ کردند.»

(برداشتهائی از سیره امام خمینی(س)، ج۳، ص۲۴و۲۵). والسلام. /جماران- اصغر میرشکاری

انتهای پیام /*